Daar sta je dan. Op de volgende plek waarvoor iedereen je van tevoren heeft gewaarschuwd. De ebola begraafplaats. Zeker 50 doden worden hier dagelijks begraven. Vooral kinderen. ‘Het record was 156 kinderen’, vertelt de opzichter. ‘Op 1 dag.’ Even stokt m’n adem.
Het is tropisch warm. De zon brandt. Zo’n 100 grafdelvers en andere helpers maken de graven klaar. Elk kwartier komt er een ebola begraaf team aan. Soms in een ambulance, soms in een busje, soms in een pick-up truck. Soms met 1 dode, soms volgeladen met lichamen. Altijd met respect.
De kinderen in de buurt kennen het ritueel inmiddels. ‘Als je op afstand blijft is er niks aan de hand.’ Het gaat er nu goed georganiseerd aan toe, weet een meisje te vertellen. Haar oom werkt op de begraafplaats. ‘Eerst werden de doden gedumpt. Nu krijgen ze allemaal een eigen graf. Met hun naam. Dat voelt goed.’
De kinderen lopen tussen de graven door. Er liggen ook bekenden. Ze zien dat ik het heftig vind. ‘Geen zorgen’, zeggen ze. ‘Het is het beste zo. Dit is de enige manier om deze ziekte ons land uit te krijgen.’
Wat zijn de jongens en meiden hier ongelofelijk sterk.
