De reis van de bootvluchtelingen blijft schimmig en onvoorspelbaar. Wachtend voor het station in Milaan kan er van alles voor ze geregeld worden. Treinkaartjes, busritten, zelfs een auto met chauffeur. Alles heeft z’n prijs en juist hierom zijn kinderen enorm kwetsbaar. Zeker als ze alleen reizen. De hele dag lopen mannen voor het station druk te bellen terwijl ze met de een na de ander praten. Het is een dunne scheidslijn tussen mensensmokkelaar en touroperator.
Mustafa en z’n moeder hebben hun plannen veranderd. Ik zou met ze mee naar Lyon reizen, maar ze zijn vanochtend vroeg uit de opvang vertrokken. Met wie, hoe en waar naartoe weet niemand. En dus boek ik zelf m’n treinkaartje naar Nederland. Daar kom ik Natnael (14) en Aman (17) uit Eritrea tegen. Ze hebben treinkaartjes naar Zurich.
Bij de grens in Chiasso lopen douaniers door de wagons. Alle vluchtelingen moeten hun papieren laten zien, andere passagiers worden met rust gelaten. Omdat de jongens geen paspoort hebben, worden ze meegenomen. Ik besluit ook uit te stappen.
Een tiental vluchtelingen is door de douane uit de trein gehaald. Als we op het perron staan te wachten op wat komen gaat, ben ook ik de sjaak. ‘Wie ben jij? Jij hebt hier niets mee te maken. Wat is hier de bedoeling van?’ Apart van de jongens nemen twee douaniers mij mee.
Wordt vervolgd…
Ik volg je reis met spanning en hoop dat het bij de Douane goed is gegaan , denk ook om je zelf he!