Kinderen in Sierra Leone, Libanon, Italië, New York, Geneve, Los Angeles, Brussel, Milaan; het eerste jaar van de Kindercorrespondent is bijna een feit. Met beelden en reportages uitgezonden door 17 zenders in twaalf landen waaronder de Verenigde Staten, Ghana, Duitsland, Frankrijk, Suriname en Noorwegen. Verhalen en foto’s werden gepubliceerd in negen kranten in zes landen.
Het was een jaar vol ups, downs en vooral wijze lessen. Met steun uit onverwachte hoek en open deuren die plotseling dichtsloegen. Het was een jaar waarin bleek dat een Kindercorrespondent echt nodig is. Te vaak worden kinderen en jongeren overgeslagen, niet interessant gevonden. Overal ter wereld zijn ze zo blij dat ze hun verhaal kunnen vertellen, dat er serieus naar ze wordt geluisterd en dat anderen hun verhaal zien, horen en lezen.
De verhalen van de jeugd maken echt verschil. Of het nu gaat om Jan die niet naar school kon door het ebolavirus, Asmaa die moet werken op tomatenvelden in Libanon of Sonita die bijna werd uitgehuwelijkt in Afghanistan. Geen hulpverlener, politicus of verslaggever kan het verhaal zo puur en eerlijk weergeven als een kind. Tussen de reportages door heb ik dat ook opgeschreven in het boek ‘Kinderen hebben nieuws’. Als het goed is ligt het nu bij de drukker en komt het in januari uit. En dan waren er ook nog presentaties, de TED-talk, interviews op radio en tv, een cursus voor omroepmedewerkers en meer. Het is keihard werken, veel investeren, niks verdienen en soms afzien, maar de Kindercorrespondent begint steeds meer te leven.
Jullie allemaal ongelofelijk bedankt voor alle lieve reacties, mails en likes. Jullie steun, in alle opzichten, betekent meer dan jullie zelf misschien denken. We gaan van 2016 het mooiste jaar ooit maken, met veel verhalen van de jeugd. 1 januari op deze plek meer over de plannen voor komend jaar. Voor nu alvast een goeie jaarwisseling.
Veel groeten,
Tako.
