Wachten. Dat is het enige wat Mustafa (15) en zijn moeder kunnen doen. Tussen tientallen andere vluchtelingen zitten ze in het parkje voor het station. ‘Ik ken jou’, zegt Mustafa in het Engels. ‘Je stond in Catania toen we aankwamen met de boot.’ Ik sta perplex. Twee dagen geleden hoorde hij bij de 495 bootvluchtelingen die door de marine werden gered, nu zit hij naast me in Milaan.
Mustafa is gevlucht uit Sudan. Hij wil wel praten, maar niet herkenbaar op de foto. ‘Ik hoef geen beroemdheid te worden’, lacht hij. Uren lang hangen we onder een boom. Het is fascinerend te horen en zien wat hier gebeurt. Af en toe komt er een ‘bekende’ een hand geven. Mustafa stelt ze allemaal aan me voor. De één is een kennis uit Darfur, de volgende een bekende uit Libië en de derde zat naast hen op de boot.
Eén grote, leren handtas heeft de moeder van Mustafa bij zich. En een plastic tasje van het Rode Kruis. Schone kleren en ‘nieuwe’ schoenen kreeg Mustafa bij aankomst. Geen idee hebben ze hoe ze verder gaan reizen. ‘Inshallah’, is het motto; als god het wil. Doel is de familie te bereiken in Lille, Frankrijk. Mustafa vertelt over de oorlog in Darfur, de ellende die hij zag en hoe hij Engels leerde. Zijn moeder pinkt een traantje weg als hij praat over zijn overleden vader.
Na zo’n anderhalf uur hangen, begint Mustafa vragen aan mij te stellen. ‘Heb je ook Facebook? Ken je Arjen Robben?’ De foto’s van het WK vorig jaar breken het ijs helemaal. Dan komt een man met een grote buideltas vragen waar we naartoe willen. Met als gevolg dat we morgenochtend om 6 uur verzamelen om de trein naar Lyon te pakken. Wordt vervolgd. Inshallah.
Heel indrukwekkend allemaal .
Hoop voor de jongen en zijn moeder dat ze in Frankrijk komen .