Daar komen ze aangelopen. Ayuba, Mamadou en hun vrienden. Twee maanden geleden ontmoette ik ze voor het eerst. Nu begroetten ze me alsof we al jaren beste vrienden zijn. We hebben afgesproken op een terras om even bij te kletsen. Ik beloofde geen camera of fototoestel mee te nemen en dat was dom. We zouden gewoon even rustig praten, maar dat loopt natuurlijk anders.
Mamadou vertelt dat hij nu voor het Rode Kruis werkt en dat hij zo weg moet omdat er een marineschip met vluchtelingen aankomt. Zo staan we een half uur later in de haven. Mamadou richt zich vooral op de kinderen en jongeren. Hij weet wat ze hebben meegemaakt. In verschillende Afrikaanse talen vertelt hij wat er gaat gebeuren nu ze aan land gekomen zijn. Terwijl ik gister in het vliegtuig zat, dobberden deze 495 mensen midden op zee. Het is niet voor te stellen.
Ver na zonsondergang zijn we weer terug op het terras. We praten over dromen, reizen, school en hoe je als 14-jarige in Senegal besluit naar Europa te vluchten. Wat een verhalen. En wat een eer om Kindercorrespondent te zijn. Het wordt een prachtig boek.
ha Tako, ik volg jou en je komende boek met belangstelling. Mede omdat het ook een deel van mijn werk is ‘praten met kinderen’. Vandaag kwam ik op de site van de Academie voor Praten met Kinderen (misschien jou ook bekend). Naast het belang van hun verhaal kwijt kunnen en kinderen een stem geven is voor mij veiligheid bieden een belangrijk thema. Dat komt op genoemde site (gericht op kindermishandeling) aan de orde.